ADAM MICKIEWICZ

Poeta urodził się w 1798 roku w Nowogródku. Był synem adwokata. Po ukończeniu dominikańskiej szkoły powiatowej, studiował na Uniwersytecie Wileńskim, był współzałożycielem Towarzystwa Filomatów. W 1819 roku został nauczycielem w Kownie, gdzie przebywał do 1823 roku. W 1822 roku w Wilnie wydano pierwszy tom jego Poezji zawierający Ballady i romanse, Wiersze różne oraz przedmowę O poezji romantycznej -publikację tej książki uważa się za początek polskiego romantyzmu. Rok później ukazał się drugi tom Poezji przynoszący Grażynę oraz II i IV część Dziadów.

W 1823 roku Mickiewicz został (w związku z toczącym się w Wilnie procesem tajnych organizacji młodzieżowych) aresztowany i wywieziony do Rosji. Przebywał kolejno w Petersburgu, Odessie, Moskwie. W 1826 roku opublikowano Sonety krymskie, w 1828 roku Konrada Wallenroda. W 1829 roku Mickiewicz wyjechał do Niemiec, następnie do Włoch, Szwajcarii. Po wybuchu powstania listopadowego przyjechał w Poznańskie, by po ośmiu miesiącach udać się do Drezna. Powstała tam III część Dziadów. Z Drezna poeta udał się do Paryża, wydając w 1832 roku Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego. W Paryżu, w latach 1832-34, został napisany Pan Tadeusz.

Na początku lat czterdziestych Mickiewicz był profesorem literatury łacińskiej w Lozannie, następnie literatur słowiańskich w College de France w Paryżu. W 1841 roku spotkał się z Towiańskim, mistycznym filozofem, pod którego silnym wpływem pozostawał przez kilka lat. W 1848 roku w Rzymie zorganizował legion polski mający walczyć z Austrią. Wróciwszy do Paryża, redagował demokratyczne czasopismo Trybuna Ludów. Podczas wojny krymskiej, w 1855 roku, udał się do Turcji z zamiarem wsparcia organizacji polskiego wojska. Umarł w 1855 roku podczas epidemii cholery w Konstantynopolu.