Adolf Hitler
Adolf Hitler urodził się 20 kwietnia 1889 roku w austriackiej mieścinie Braunan am Inn. Po ukończeniu szkoły przeprowadził się do Wiednia z myślą o studiowaniu malarstwa na tamtejszej akademii. Niestety, podwójne oblanie egzaminów wstępnych sprawiło, iż zniechęcony niedoszły malarz powrócił spowrotem do rodzinnego miasta.
Podczas pierwszej wojny światowej wstąpił ochotniczo do armii niemieckiej. Dorobił się rangi gefrajtra i dwukrotnie zasłużył się na Krzyż Żelazny. W 1918 r. został na froncie oślepiony w wyniku zatrucia gazem bojowym i ostatnie pół roku wojny spędził w szpitalu wojskowym w Pasewalku. Wielce sprzeciwił się postanowieniom traktatu wersalskiego, czując się zhańbiony ówczesnym stanem rzeczy.
W 1919 Hitler wstępuje do Niemieckiej Partii Robotniczej DAP (rok później przemianowanej na NSDAP) i już wkrótce, bo w 1922 roku staje się jej przywódcą. Chcąc zdobyć władzę, organizuje w 1923 w Monachium mały pucz (w późniejszej propagandzie powiększany do rozmiarów niemal rewolucji), który kończy się niepowodzeniem. Adolf Hitler zostaje aresztowany i otrzymuje wyrok pozbawienia wolności na 5 lat. W niedługim czasie osadzony zostaje w landsberskim więzieniu. Tam piszę swą słynną książkę, „Main Kampf”, w której zawiera większość swej narodowo-socjalistycznej ideologii. Wprowadza elementy rasizmu i dyskryminacji.
Po przedterminowym wyjściu z więzienia w grudniu 1924 roku zaczyna gromadzić dokoła siebie grono lojalnych współpracowników, zgadzających się z jego poglądami. Za wszelką cenę pragnie on uzyskać władzę; doświadczony jednak wydarzeniami z roku 1923 chce tym razem zrobić to legalnie, czyli wygrać wybory. Udaje się to mu wreszcie 30 stycznia 1933, kiedy to jego partia uzyskuje większość w parlamencie. Wykorzystując luki w prawie, Hitler objął pełnię władzy, uzyskując od zależnego mu Reichstagu specjalne pełnomocnictwa we wszystkich kwestiach. Od tego momentu był nieoficjalnym dyktatorem, wkrótce nazwał siebie tytułem Fuehrer, co znaczy wódz (stało się to po śmierci Hindenburga, kiedy to połączył urząd prezydenta ze swoją dotychczasową funkcją kanclerza).
Odtąd Hitler, dzierżąc całą władzę w dłoni prowadził wszelkie starania mające na celu przygotowanie do realizacji postawionych we wspomnianej „Mein Kampf” celów. Masowo prowadzone były zbrojenia a propaganda działała pełną parą. Powstawały nowe obozy koncentracyjne, powszechne były różne zamachy, czystki, czy inne akcje powiązane z przemocą. Warto przywołać tu tzw. „noc długich noży”, kiedy to w nocy z 29 na 30 czerwca 1934 roku, podczas bezwzględnej obławy na nieprzyjaznych działaczy z SA zginęło około 400 osób.
W roku 1938 rozpoczęło się zewnętrzne realizowanie narodowo-socjalistycznych idei. W październiku 1938 z rozkazu Hitlera dokonano aneksji Austrii (tzw. Anschluss). W następnym roku Wehrmacht zajął Czechy (ze Słowacji utworzono podległe państewko) i Kłajpedę. Polityka państw zachodnich (appeasement) sprzyjała tym zamiarom.
Następna w kolejce była Polska. Tu Hitler wiedział, że sprawa nie będzie tak łatwa, jak w przypadku dwóch pozostałych krajów. Wiedział, że Polska z Wehrmachtem zacznie walczyć, a zobowiązane sojuszami Anglia i Francja wkrótce wypowiedzą III Rzeszy wojnę. Dlatego zabezpieczył się podpisanym 23 sierpnia 1939 roku paktem z Rosjanami i 1 września napadł na Polskę. Rozochocony sukcesem kampanii, w następnym roku zajął Francję, Belgię, Holandię, Danię i Norwegię.
22 czerwca, zmieniwszy diametralnie sytuację międzynarodową Niemiec, Hitler napadł na byłego sojusznika – Związek Sowiecki. Powierzył dowództwo wyśmienitym niemieckim generałom, tak więc Wehrmacht szybko wbił się wgłąb wrogiego kraju. Jakkolwiek, po moskiewskiej przegranej postanowił wziąć sprawy w swoje ręce i objął bezwzględne dowództwo nad kampanią wschodnią. W wyniku nieudolnego dowodzenia Fuehrera niemieckie wojska poniosły klęskę na całym odcinku frontu. Od 1942 roku Wehrmacht był sukcesywnie spychany na Zachód.
Hitler tracił poparcie wśród współpracowników. W obliczu zbliżającej się klęski grupa spiskowców przeprowadziła nawet 20 lipca 1944 roku nieudany zamach bombowy na Fuehrera.
Adolf Hitler na początku roku 1945 był już fizycznym i psychicznym wrakiem. Chory na Parkinsona, uzależniony od amfetaminy, neurotyczny, mający przewidzenia człowiek zaszył się w samotności i rzadko występował publicznie, utrzymując kontakt jedynie z ważnymi dygnitarzami państwowymi.
Ostatnie dni życia Adolf Hitler spędził oficjalnie w swym bunkrze w Berlinie, gdzie miał popełnić dnia 30 IV 1945, wraz z poślubioną 29 kwietnia żoną (Ewa Braun), samobójstwo. Niestety, okoliczności jego śmierci nie są znane. Nie ma pewności, czy w istocie zakończył wtedy swój żywot.