Czereśnie

Czereśnie to bardzo wczesny utwór Tuwima, został opublikowany w pierwszym tomie młodego poety noszącym tytuł Czyhanie na Boga. Młodzieńczy wiersz nie wyróżnia się szczególną oryginalnością w widzeniu świata, ani też niezwykłym nowatorstwem poetyki, metaforyki i obrazowania. To po prostu bardzo zgrabny obrazek (jakby notatka), rodzaj impresji zapisanej niemal potocznym językiem. Czereśnie stanowią nieskomplikowaną wierszowaną relację z jednego zdarzenia:

Rwałem dziś rano czereśnie,
Ciemnoczerwone czereśnie,
W ogrodzie było ćwierkliwie,
Słonecznie, rośnie i wcześnie.

Poszukując uzasadnienia dla naszego zainteresowania tym wierszem, zauważmy, że jest on stylizowany na przeciętną, zwykłą wypowiedź potoczną. Podmiot liryczny informuje kogoś (siostrę, której tekst został zadedykowany?) o tym, że był rano w ogrodzie i było tam pięknie. Mówi o tym jasno, wprost, budując zdania przy użyciu potocznej składni. Tak w okresie Młodej Polski nie pisano, na tym polega nowatorstwo autora Czereśni, głównie w tym należy doszukiwać się zapowiedzi przyszłego rozwoju jego niezwykłego talentu.

W wierszu nie ma żadnej puenty, żadnego uogólnienia, rozważań o naturze, jej porządku (chociaż z pewnością jest to utwór nasycony witalizmem, radością życia). Tylko jeden obraz: bardzo plastyczny, sugestywny.