Georg von Kuechler
Georg von Kuechler urodził się dnia 30 maja 1881 roku na zamku Philippsruhe niedaleko miasta Hanau. Od małego przygotowywany był do przyszłej służby w armii. Jako młody chłopiec rozpoczął naukę w szkole kadetów, a już w wieku dwudziestu lat, uzyskawszy stopień podporucznika artylerii, wstąpił do wojska.
Na frontach pierwszej wojny światowej z początku bił się na zachodzie Europy jako dowódca baterii. Za swe dokonania otrzymał promocję do rangi kapitana i od tego czasu aż do końca wojny służył w różnych jednostkach niemieckich jako oficer Sztabu Generalnego.
Po klęsce Niemiec w pierwszej wojnie światowej wstąpił do Reichswehry, gdzie regularnie otrzymywał awanse na coraz wyższe stopnie. Po dojściu Hitlera do władzy von Kuechler zauważony został przez nowego przywódcę i tempo jego wojskowej kariery znacznie wzrosło. Wielkim momentem w życiu von Kuechlera był rok 1937, kiedy to awansowany został na stopień generała artylerii, a ponadto, wraz z uzyskaniem promocji otrzymał dowództwo nad I Korpusem Armijnym oraz został szefem I Okręgu Wojskowego. Tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej otrzymał dowództwo nad sformowaną do walk z Polską 3. Armią niemiecką.
Na czele tego ugrupowania walczył podczas kampanii wrześniowej, kiedy to jego armii, wchodzącej w skład Grupy Armii „Północ” generała von Bocka, postawiono za zadanie zlikwidowanie polskich punktów oporu na północnym Mazowszu i tym samym osłanianie całej operacji od strony Prus Wschodnich. W stu procentach wypełnił oczekiwania Hitlera.
Pod koniec 1939 roku generał von Kuechler otrzymał dowództwo na 18. Armią, którą prowadzić miał do zwycięstw podczas kampanii przeciw Francji. W istocie, spisał się on znakomicie. Jego zgrupowanie bardzo szybko zlikwidowało holenderskie i belgijskie ruchy oporu, otwierając reszcie wojsk niemieckich drogę wgłąb atakowanego kraju. Po zajęciu Antwerpii skierowany został w kierunku południowym z zadaniem zdobycia francuskiej stolicy. Jego wojska wkroczyły do Paryża 14 czerwca. Ostatecznie 18. Armia zakończyła wojnę w okolicy Pas de Calais, uprzednio okrążywszy Dunkirk. W nagrodę za swe niebywałe wyczyny generał Georg von Kuechler awansowany został do stopnia generała pułkownika.
Brał udział w operacji „Barbarossa”, wchodząc razem ze swym zgrupowaniem w skład Grupy Armii „Północ”, pod dowództwem feldmarszałka Wilhelma von Leeba. Tuż po moskiewskiej klęsce von Leeb oddał dowództwo nad swą Grupą Armii, a stanowisko to 17 stycznia 1942 roku przypadło von Kuechlerowi, bardzo zresztą lubianemu przez Hitlera. Przed nowym dowódcą postawiono niezwykle trudne zadanie – zdobycie Leningradu. Miasto to wojska Georga von Kuechlera oblegały przez niemal dwa lata, wciąż starając się zdobyć sowiecką redutę i będąc zmuszone do odpierania coraz to kolejnych ofensyw Armii Czerwonej. W międzyczasie, pomimo ciągłej stagnacji pod Leningradem, Hitler mianował von Kuechlera feldmarszałkiem. Wkrótce sytuacja stała się krytyczna a możliwości Wehrmachtu się wyczerpały. Feldmarszałek von Kuechler zmuszony był wycofać swe wojska, co nastąpiło 17 stycznia 1944 roku. Hitler, wściekły za porażkę, obwinił swego feldmarszałka za klęskę wojsk niemieckich i ostatniego dnia stycznia zwolnił go ze stanowiska dowódcy Grupy Armii „Północ”
Resztę wojny feldmarszałek von Kuechler spędził w stanie spoczynku. Został aresztowany przez wojska amerykańskie po zdobyciu Bawarii. Zostawszy oskarżony o zbrodnie wojenne przeciw ludzkości, stanął przed Trybunałem Wojskowym Stanów Zjednoczonych w Norymberdze i w październiku 1948 otrzymał wyrok pozbawienia wolności do 20 lat. Jakkolwiek, po trzech latach kara została złagodzona do lat ośmiu. Von Kuechler wyszedł w końcu na wolność w roku 1952, spędziwszy w więzieniu pięć lat. Powodem jego zwolnienia była choroba oraz podeszły wiek. Zaszył się w swym lokum w Garmisch-Partenkirchen i do końca życia nie występował publicznie. Zmarł tam 25 maja 1968 roku.