Hermann Goering
Hermann Goering, syn Heinricha i Franziski urodził się 12 stycznia 1893 roku w miasteczku Rosenheim w Bawarii. Jego ojciec był oficerem kawalerii w stanie spoczynku oraz wysokim urzędnikiem państwowym i to on przekazał swemu synowi tradycje wojskowe. Młody Hermann rozpoczął naukę w Wojskowym Gimnazjum w Lichtenfelde w okolicach Berlina, a po jego ukończeniu wstąpił do Szkoły Kadetów w Karlsruhe. Jako jej absolwent, odbywszy praktyki i otrzymawszy w 1912 stopień porucznika, rozpoczął karierę wojskową w służbie u księcia Wilhelma.
W 1914 roku, na początku pierwszej wojny światowej, przydzielony został do piechoty, którą jednak wkrótce musiał opuścić w wyniku choroby, uniemożliwiającej dalszą służbę polową. Przeniesiony został do lotnictwa, gdzie w okresie od czerwca do października 1915 roku latał w roli obserwatora w różnych misjach zwiadowczych i bombowych. Skończywszy w październiku kurs lotniczy, od tego czasu latał myśliwcami. 7 Czerwca 1918 otrzymał dowództwo nad 1 pułkiem myśliwskim, którego działaniami kierował do końca wojny. Podczas całej I wojny światowej zestrzelił 21 samolotów, uzyskując tytuł asa. Za swe dokonania odznaczony został Krzyżem Żelaznym I klasy oraz prestiżowym orderem Pour le Merite.
W 1921 roku Goering rozpoczął studia na uniwersytecie w Monachium. Tam spotkał Adolfa Hitlera. Goering, zaraziwszy się ideologią przyszłego wodza, tak sprzeciwił się ustaleniom wersalskim, iż odmówił służby w Reichswehrze, a w 1922 roku wstąpił do NSDAP. Wkrótce otrzymał funkcję szefa bojówek SA, na których czele brał udział w monachijskim puczu w roku 1923, w którym został ranny. Zmuszony uciekać z kraju, przedostał się do Austrii, na odchodnym zostawszy zdegradowanym do stopnia zwykłego oficera SA (jakkolwiek, później promowano go do rangi Gruppenfuehrera, którą utrzymał do roku 1945). Rany odniesione w Monachium do końca życia sprawiały Goeringowi ból, w wyniku czego uzależnił się on od morfiny (z którego to nałogu został wyleczony dopiero po wojnie, nie mając doń dostępu w mondorfskim więzieniu).
Do kraju Hermann Goering powrócił w roku 1927 i natychmiast odnowił kontakt z Adolfem Hitlerem. Jako poseł z listy NSDAP uzyskał w roku 1928 mandat w Reichstagu, a cztery lata później zdobył funkcję przewodniczącego niemieckiego parlamentu. Po objęciu władzy przez Hitlera uzyskał tekę ministra lotnictwa w nowym rządzie. Razem z tym urzędem Hitler ofiarował mu funkcję premiera Prus. W tym samym roku Goering utworzył Gestapo oraz zorganizował pierwsze obozy koncentracyjne – w Oranienburgu oraz w Papenburgu. Razem z Himmlerem kierował działaniami służb specjalnych podczas tzw. „nocy długich noży”. Rok później uzyskał nominację na stanowisko naczelnego wodza Luftwaffe.
Od tego momentu rozpoczęły się intensywne działania Goeringa mające na celu przygotowanie lotnictwa do wojny. Budowano nowe lotniska, konstruowano samoloty. W 1937 roku stanął na czele specjalnie utworzonego wielkiego koncernu górniczo-hutniczego, mającego za zadanie zaopatrywać fabryki w surowce. Hermann Goering zmienił Luftwaffe w istną potęgę. We wrześniu 1939 roku Wehrmacht mógł wystawić do boju niemal cztery tysiące maszyn i tyleż doskonale wyszkolonych załóg.
Za powodzenie podczas kampanii wrześniowej oraz kampanii na zachodzie Europy Hitler mianował 29 czerwca 1941 roku Goeringa na specjalne dlań utworzone stanowisko marszałka rzeszy. Była to ówczesna najwyższa ranga wojskowa, dająca Goeringowi absolutną władzę nad wojskami niemieckimi. Ponadto, Fuehrer mianował go swym formalnym następcą i odznaczył Wielkim Żelaznym Krzyżem.
Podczas wojny Goering zagłębiał się w niemal wszystkie aspekty Rzeszy. Oprócz spraw wojskowych i gospodarczych, miał swój wpływ również na propagandę i bezpieczeństwo wewnętrzne. Miał wielki udział w „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej”.
Goering uwielbiał przepych i ekstrawagancję. Nosił specjalnie szyte dlań mundury, urządzał wielkie bale, miał olbrzymią, piękną rezydencję (którą wysadził 20 IV 1945 roku z obawy, by nie dostała się w ręce aliantów). Gromadził zwożone mu z całej Europy dzieła sztuki, płacił artystom, by dla niego tworzyli. Obchodził się w arystokracki sposób, wszędzie gdzie mógł okazywał swój majątek.
Gwiazda Goeringa poczęła przygasać po klęsce niemieckich lotników w „bitwie o Anglię”, kiedy to nie byli w stanie skutecznie przeciwstawić się alianckim siłom powietrznym. Od tego momentu stopniowo popadał w niełaskę Hitlera; zaszył się w swej rezydencji i rzadko występował publicznie. Szczytem nierozsądku Goeringa było wydarzenie z dnia 23 kwietnia 1945 roku, kiedy to w obliczu nieuchronnej klęski w swym telegramie zaproponował Hitlerowi objęcie władzy. Fuehrer odebrał to jako akt sprzeniewierzenia i zdrady i kazał aresztować swego ministra. W testamencie pozbawił Goeringa wszelkich funkcji państwowych, w tym obiecanej sukcesji.
Po wkroczeniu wojsk alianckich, 8 maja 1945 dobrowolnie oddał się do amerykańskiej niewoli, mając nadzieję na spełnienie roli niemiecko-alianckiego mediatora. Niestety bieg wydarzeń potoczył się nie po jego myśli; osadzono go w więzieniu w Mondorf, a mocą norymberskiego Trybunału Wojskowego skazano na śmierć. Jakkolwiek, 15 października 1946 roku, na kilka godzin przed mającą nastąpić egzekucją popełnił samobójstwo, połykając porcję cyjanku potasu, który ukryty miał najprawdopodobniej w fajce.