IGNACY KRASICKI

W pierwszym okresie twórczości Ignacego Krasickiego (żył w latach 1735-1801), do około 1784-1786 roku, powstały najważniejsze dzieła tego poety, bezpośrednio związane z ideologią, gustem środowiska dworu królewskiego. Drugi okres nie ma już tak wielkiego znaczenia, dominują w nim prace przekładowe, popularyzatorskie. O wielkości dorobku Krasickiego zadecydowały między innymi: Monachomachia, czyli wojna mnichów (1778), Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki (1776), Satyry (1779), Bajki i przypowieści (1779), Bajki nowe (1802).

Początkowy okres pisarskiej aktywności Krasickiego upłynął pod znakiem aktualnej publicystyki przygotowywanej dla czasopisma Monitor. Owa współpraca z Monitorem (współtworzonym przez wybitne postaci, jak Naruszewicz, Bohomolec, Konarski) wywarła istotny wpływ na całą późniejszą twórczość Krasickiego, jego wizję postępu i tradycji, sam literacki gust. Przyszły poeta był wtedy postacią dobrze znaną, popularną, jednym z głównych wyrazicieli dążeń obozu umiarkowanie reformatorskiego. Należał do osób najbliższych królowi, był nawet jego faworytem, robił zawrotną karierę, otrzymał biskupstwo warmińskie (związane z tytułem książęcym, Warmia tradycyjnie posiadała sporą autonomię, była zarządzana właśnie przez biskupa i kapitułę). Później dobre stosunki z królem i jego otoczeniem wyraźnie pogorszyły się, biskupa warmińskiego posądzano nawet o sprzyjanie konfederacji barskiej.