Neville Chamberlain
Arthur Neville Chamberlain, angielski polityk, urodził się 18 marca 1869 roku w Edgbaston, niedaleko Birmingham. Fakt, iż wywodził się z wysoko postawionej rodziny, ułatwił mu w osiągnięciu kariery politycznej. Tuż po I wojnie światowej Chamberlain objął resort Ministerstwa Skarbu, którym to kierując, do roku 1923, doprowadził do znacznego ożywienia w brytyjskiej gospodarce. W latach 1923, 1924-1929 i 1931 piastował urząd Ministra Zdrowia, wprowadzając w życie wiele ustaw, głównie w dziedzinie świadczeń socjalnych. W 1931 roku ponownie otrzymał tekę Ministra Skarbu. Złożył ją 6 lat później, kiedy to 28 maja 1937 roku wybrany został premierem Wielkiej Brytanii. Było to największym sukcesem w karierze Chamberlaina.
Polityka Chamberlaina jako premiera opierała się głównie na zasadzie tzw. appeasementu, czyli metodzie dyplomacji, polegającej na stosowaniu szerokich ustępstw wobec agresywnych działań III Rzeszy. Chamberlain, pragnąc za wszelką cenę utrzymać pokój Europie, chciał tym samym jak najdalej odsunąć od siebie wizję ewentualnej wojny, która wybuchnąć by mogła, gdyby Anglia zainterweniowała zbrojnie na wieść o kolejnej aneksji przeprowadzonej przez Niemcy. Ponadto, brytyjski premier dobrze zdawał sobie sprawę ze słabości angielskich wojsk lądowych i powietrznych. Biorąc to pod uwagę, nie chciał narażać Wielkiej Brytanii na niebezpieczeństwo ataku o wiele silniejszego Wehrmachtu. Atrakcyjniejsza zdawała mu się wiara w skuteczność własnej dyplomacji. Drogą pokojową próbował powstrzymać Hitlera przed jego zaborczymi wizjami.
W tym celu godził się na wszelkie zakusy Hitlera, takie jak aneksja Sudetów, Czech, Austrii, czy Kłajpedy. Jakkolwiek, faktem jest, iż owe „rozpieszczanie” niemieckiego przywódcy nie doprowadziło i nie było w stanie doprowadzić do utrzymania pokoju. Za każdym przyzwoleniem na agresywne działanie Hitlera, ten, rozochocony, szedł dalej, nie widząc umiaru. Wiecznie przekonany był on, że może pozwolić sobie na wszystko, będąc pewnym, iż zdobędzie to, co chce, nie będąc narażonym na interwencję Wielkiej Brytanii. Czuł się bezkarny.
Widząc, do czego prowadzi jego metoda dyplomacji, Chamberlain, poganiany przez opinię publiczną, zdecydował się w 1939 roku zmienić kurs swej polityki, decydując się na przerwanie appeasementu. Potwierdzenie jego nowych poglądów na kwestię niemieckich roszczeń stanowić miały chociażby gwarancje dla Polski z 31 marca. Jakkolwiek, było już za późno.
Faktem jest, iż polityka zagraniczna Neville?a Chamberlain nie była słuszna. Brytyjski premier nie dostrzegał realnego zagrożenia, jakie niósł ze sobą niemiecki nazizm. Nie potrafił słusznie ocenić panującej sytuacji politycznej. Jego idee pokoju za wszelką cenę sprowadziły na Europę straszliwą wojnę.
Chamberlain, po klęsce brytyjskiej ekspedycji w Norwegii w roku 1940, naciskany przez społeczeństwo i bliskich współpracowników zdecydował się 10 maja zrezygnować z funkcji premiera na rzecz Winstona Churchilla. Wkrótce zachorował na raka żołądka. Zmarł 9 listopada 1940 roku.