Walther von Brauchitsch
Walther von Brauchitsch urodził się 4 października 1881 w Berlinie w rodzinie junkierskiej. Jego ojciec był zasłużonym pruskim generał kawalerii i to on zdecydował o wojskowej karierze swego syna, która rozpoczęła się już w roku 1900. Wtedy to młody Walther został podporucznikiem w elitarnym pułku grenadierów Gwardii Pruskiej, skąd po roku przeniesiony został do 3. pułku artylerii polowej. Przez najbliższe lata wspinał się dalej po szczeblach swej kariery, awansując wreszcie w 1909 roku na stopień porucznika. Wraz z promocją rozpoczął studia na Akademii Wojennej, gdzie otrzymał wykształcenie oficera sztabu generalnego. Niedługo potem przeniesiony został do głównego sztabu w Berlinie. Tam, po roku, dorobił się stopnia kapitana. Całą pierwszą wojnę światową Walter von Brauchitsch spędził właśnie w sztabie. Po klęsce 1918 roku znalazł się w Reichswehrze, gdzie tempo jego kariery znacznie przyspieszyło. W 1925 roku awansował do stopnia podpułkownika, w 1928 roku pułkownika (co łączyło się z obejmowaniem coraz wyższych stanowisk) i wreszcie 1931 roku czekała go ranga generalska – został generałem majorem.
Jego prawdziwa kariera rozpoczęła się wraz z dojściem Hitlera do władzy. Pomimo tego, iż von Brauchitsch nie był sympatykiem narodowego socjalizmu, udzielił nowemu przywódcy pełnego poparcia we wszystkich kwestiach. W nagrodę za swe posłuszeństwo już wkrótce został szefem I Okręgu Wojskowego w Królewcu, obejmując to stanowisko po generale von Blombergu. W 1937 roku otrzymał funkcję dowódcy 4. GA stacjonującej w Lipsku. Szczytowym osiągnięciem w karierze Brauchitscha stał się dzień 4 lutego 1938, kiedy to wraz z promocją do rangi generała pułkownika został szefem OKH.
Walther von Brauchitsch był przeciwny ideologii i zapędom Hitlera. Nie chciał aneksji Austrii i Czechosłowacji, nie zgadzał się z agresjami na kraje ościenne. Jednak nie chcąc popaść w niełaskę Fuehrera, akceptował wszystkie jego pomysły i nie sprzeciwiał się jego woli. Kiedy we wrześniu 1938 roku organizowany był spisek przeciw Hitlerowi, a Brauchitschowi zaproponowano w nim udział, niemiecki generał odparł, iż nie będzie nic czynił, by obalić dyktatora; nie będzie jednak powstrzymywał innych, aby zrobili to za niego.
Walther von Brauchitsch dowodził napaścią na Polskę w 1939 roku oraz w 1940 roku agresjami na państwa zachodniej Europy. Za swe dokonania w wojnie przeciw Francji awansowany został do stopnia feldmarszałka. Ponadto, wiosną 1941 roku Brauchitsch nadzorował operacje Wehrmachtu na Bałkanach i na Krecie.
Do grudnia 1941 roku dowodził również w walkach przeciw Armii Czerwonej. Jednak po niespełna pół roku wojny Hitler obarczył von Brauchitscha winą za niepowodzenie wojsk niemieckich pod Moskwą (faktem jest, iż Brauchitsch był autorem planów wojennych; jednak to Hitler, zmieniając wolę feldmarszałka, nakazał uderzać w październiku na stolicę ZSRS). Fuehrer nakazał Brauchitschowi wycofanie się z życia wojskowego. Pretekstem miało być rzekome złe samopoczucie po ataku serca, którego Brauchitsch doznał 19 grudnia.
Po wojnie Walther von Brauchitsch aresztowany został w swym domu w Szlezwik-Holsztyn i sądzony miał być za zbrodnie wojenne. Przewieziony został do obozu dla internowanych w Anglii. Proces jednak nie dobiegł końca z powodu śmierci feldmarszałka w 1948 roku w Hamburgu. Powodem zgonu był zawał serca.