Złoty wiek

Złoty wiek rozpoczął się dla Turcji w zasadzie już za panowania Mehmeda II, ale dopiero za jego następców Osmanowie przeżyli prawdziwy szczyt potęgi imperium, co przełożone było nie tylko na liczbę wspaniałych budowli i ogólny rozwój kultury, ale także na ilość zdobytych terytoriów i wygranych wojen. Sukcesorem Mehmeda II został jego syn Bejazyd II (1481 – 1512). Za jego rządów odnotowujemy pierwszy konflikt z Polską o twierdze nad Dunajem i Dnieprem i o najazdy na jej kresy podległych Turkom Tatarów krymskich. Następnym sułtanem był Selim I (1512 – 20), który zasłynął z podboju Persji i Egiptu. Do Iranu wkroczył w 1514 r., pobiwszy szacha Ismaila, a do Egiptu 3 lata później, opanowawszy najpierw Syrię i Palestynę. Selima uznano wówczas za opiekuna Mekki i Medyny, ponieważ wraz z opanowaniem Egiptu przypadła mu część Półwyspu Arabskiego, która dotychczas należała do rządzącej Egiptem dynastii Mameluków. Turcja stała się istnym kosmopolitycznym imperium, w którym mieszały się różne etniczne elementy zespolone jedną religią.

Jeszcze większego splendoru dodało Turcji panowanie najwybitniejszego chyba sułtana osmańskiego – Sulejmana Wspaniałego (1520 – 66), który zaczął odgrywać niebagatelną rolę w polityce europejskiej. Na początku swojego panowania opanował Belgrad i część Węgier z Budą (po bitwie pod Mohaczem w 1526 r.), a przy tym zapędził się aż pod habsburski Wiedeń, oblegając go bezskutecznie przez trzy tygodnie. Wówczas też powoli Europa zaczęła się naprawdę martwić postępami Turków w tej części świata, chociaż akurat Francuzi cieszyli się z osłabienia Habsburgów i zawarli nawet przymierze z Turcją. Zostało to jednak ogólnie potępione – przecież od krucjat minęło zaledwie 100 lat. Również Polska utrzymywała wówczas z Turcją poprawne stosunki. Następnie Sulejman zdobył bronioną przez rycerzy zakonu joannitów wyspę Rodos, Irak i Azerbejdżan oraz północne wybrzeża Afryki aż po Maroko. W wyniku kampanii rodyjskiej rozwinęła się flota wojenna Turcji, która nabrała odtąd dużego znaczenia. Chociaż nie mogła jeszcze skutecznie konkurować z potężną flotą wenecką czy genueńską, to jednak rozgromiła w 1538 r. flotę chrześcijańską płynącą w celu zablokowania Osmanom wstępu na Morze Śródziemne. Wybitnym admirałem floty osmańskiej był sturczony Barbarossa Hayreddin Pasa, który położył podwaliny pod rozwój tureckiej marynarki wojennej. Sulejman zmarł, jak przystało na wojowniczego władcę, w wojskowym obozie na Węgrzech. W Turcji nadano mu przydomek Prawodawca (Kanuni), ponieważ polecił skodyfikować istniejące prawo w jeden wielki zbiór. W tradycji europejskiej znany jest jako Wspaniały.