SAM I MĘŻCZYŹNI

Sam Taylor-Wood, artystka pracująca głównie z fotografią i wideo, portfolio ma bogate i taką też historię. W Wielkiej Brytanii należy, tak jak Tracey Emin czy Damien Hirst do artystów-celebrytów, których dzieła komentuje się w równej mierze, co śledzi ich życie prywatne. Cała trójka zresztą była reprezentowana przez Jay’a Joplinga, właściciela galerii White Cube na londyńskim Hoxton. Sam Taylor-Wood była jego żoną przez 10 lat. Ale niedawno to najpotężniejsze małżeństwo na angielskim rynku artystycznym rozpadło się – uczucie wyparowało, pozostały po nim tylko dwie córki. Obecnie nową miłością Wood jest młody aktor Aaron Johnson, znany głównie z komedii „Kick Ass”, który wystąpił w nakręconym przez swoją dziewczynę klipie do „Überlin” R.E.M.:

Najnowsza płyta R.E.M., „Collapse into Now” doczekać ma się klipu do każdego z umieszczonych na niej utworów. To ciekawa tendencja, trochę wspak upadkom muzycznych telewizji. Taką strategię  zastosowała ostatnio też PJ Harvey do promocji wydawnictwa „Let England Shake” i TV on the Radio przy okazji premiery albumu „Nine Types of Light”. U Brytyjki wszystkie piosenki doczekały się stopniowo wypuszczanych do sieci klipów, które na angielskich bezdrożach kręcił Seamus Murphy. Nowojorski skład w dniu premiery płyty zaprezentował godzinny montaż ilustrujący kolejne piosenki. W przypadku R.E.M., prócz Sam Taylor-Wood, Michael Stipe zaangażował także innych twórców, wśród  których znalazła się nawet wielka aktorska nadzieja Hollywood – James Franco. Pełna lista reżyserów teledysków do „Collapse into Now” przedstawia się następująco:

• „Discoverer” – Michael i Lynda Stipe
• „All The Best” – James Herbert
• „Überlin” – Sam Taylor Wood
• „Oh My Heart” – Jem Cohen
• „It Happened Today” – Tom Gilroy
• „Every Day Is Yours To Win” – Jim McKay, Chris Moukarbel i Valerie Veatch
• „Mine Smell Like Honey” – Dominic DeJoseph
• „Walk It Back” – Sophie Calle
• „Alligator_Aviator_ Antipilot_ Antimatter” – Lance Bangs
• „That Someone Is You” – James Franco
• „Me, Marlon Brando, Marlon Brando And I” – Albert Maysles i Bradley Kaplan
• „Blue” – James Franco

Występującego w „Überlin” młodszego o 23 lata aktora Sam Taylor-Wood poznała podczas kręcenia swojego debiutu fabularnego „John Lennon – chłopak znikąd”, gdzie grał on tytułowego Beatlesa. Biografia ta okazała się raczej przeciętną, a film ratowała głównie obecność Kristin Scott Thomas. Zdecydowanie lepiej artystka radzi sobie z wideo-artem. To ona wyreżyserowała głośny ostatnio spot do kampanii wspierającej prawa kobiet, gdzie Daniel Craig przechadzał się w sukience w rytm pogadanki Judi Dench o (rzekomej) równości płci.

Daniel Craig był jej modelem już wcześniej, kiedy w cyklu fotografii pod tytułem „Crying men” podejmowała temat skutków feminizmu i zmiany ról społecznych, wyzwalających nie tylko kobiety, ale i poszerzających spektrum męskich zachowań. W cyklu tym portretowała znanych aktorów podczas szlochu. W jej kadrze, prócz Craiga, znaleźli się m.in. Ben Stiller, Laurence Fishburne, Jude Law czy Benicio del Toro.

Jej ulubionym płaczącym modelem stał się Robert Downey Jr., którego lament korespondował z poważnymi problemami osobistymi (kolejne nieudane romanse przeplatane kolejnymi odwykami). Prócz serii fotografii wystąpił też w wideo Wood, która walczyła wtedy z rakiem, „Pieta”. Artystka nakręciła też chlipiącego Downeya w teledysku  do „I Want Love” Eltona Johna, który znalazł się w czołówce naszego rankingu najlepszych klipów dekady.

Temat męskiej urody i zmian sił między płciami zawsze był jej bliski. Lubiła dowodzić, że podczas gdy przez stulecia w historii sztuki dominowały akty kobiece, dziś to mężczyzna jest przedmiotem pożądania, a kobieta obserwatorem, sędzią. Gdy w latach 90. związana była z fotografikiem Henrym Bondem, powtórzyli razem gest Yoko Ono i Johna Lennona ze zdjęcia Annie Leibovitz dla „Rolling Stone’a”. W 2002 roku na zamówienie National Portrait Gallery w Londynie nakręciła film ze śpiącym Davidem Beckhamem. Dzieło nazwane „Dawid”, nawiązywało do słynnego dzieła Warhola „Sleep”, ale i do rzeźby Michała Anioła, pokazując, jak kanony piękna wracają do wzorców klasycznych.

by: Adam Kruk 2011