OBIEKTYW HERBA RITTSA

Herb Ritts był fotografem mody, autorem reklam i wideoklipów, a także – co jest w tym fachu wyznacznikiem prestiżu – niezliczonych okładek najważniejszych czasopism.  To on wraz z Helmutem Newtonem i Brucem Weberem wykuł kanony urody końca XX wieku, określane przez niektórych jako „body fascism”. Ritts miał obsesję perfekcji, fetyszyzował przyjemność i nie stosował ukłonów w stronę demokratyzacji piękna. Dlatego jego prace łatwo oskarżać o bezlitosne śrubowanie estetycznej poprzeczki i ageism (dominują w nich młode, piękne ciała i nagość), a także o kicz (skąpane w czerni i bieli plaże). Jego fotografie nie były rewolucyjne, raczej utwierdzały zastałe hollywoodzkie wyobrażenia (sam pochodził z Beverly Hills) i odnosiły do wzorów klasycznej rzeźby hellenistycznej, niewątpliwie jednak miały wielki wpływ na to, co do dziś uważamy za piękne i seksowne. Ritts zmarł na AIDS 9 lat temu, 26 grudnia 2002 roku. Przypominamy kilka najważniejszych jego dokonań.

Madonna to w karierze Rittsa obszerny rozdział i największa, obok Cindy Crawford, muza. Nakręcił dla niej klip  „Cherish” (pierwszy muzyczny teledysk w jego karierze), wielokrotnie fotografował, a jego ujęcia pani Ciccone jako Myszki Minnie, albo trzymającej się za krocze przeszły do historii popkultury. Tak oto sama Madonna wspominała ich znajomość, przemawiając na pożegnaniu Rittsa.

Teledyski. „Cherish” było tylko wprawką. Chwilę potem na podobnym pomyśle (plaża, piach, sex) oparł swoje najbardziej sugestywne dzieło – „Wicked Game” Chrisa Isaake’a z Heleną Christensen (jeden z 10 najważniejszych wideoklipów wszechczasów). Tą samą drogą podążył jeszcze w „Love Will Never Do Without You” Janet Jackson z Djimonem Hounsou, i „In the Closet” jej brata Michaela z Naomi Campbell, a pod koniec życia także w „Underneath Your Clothes” Shakiry i „Ain’t It Funny” J. Lo. Pełną listę 13 klipów Rittsa zobaczyć można tu.

Kampanie reklamowe. Pozowały mu Linda Evangelista, Cindy Crawford czy Stefanie Seymour, a nawet młodziutka Kate Moss i Mark Wahlberg. Fotografował dla największych kreatorów mody lat 80. i 90. – na jego zdjęciach swoje kampanie opierały m.in. dom mody Versace czy Calvin Klein.

Czasopisma. Na swoim koncie miał okładki dla „Elle”, „Harper’s Bazaar” oraz „Vogue”. Najsłynniejsze stały się jego zdjęcia do „Rolling Stone’a” (pełna lista jego okładek dla „RS” tu) oraz „Vanity Fair”, w tym chociażby świetna okładka z Cindy Crawford golącą K. D. Lang. Tu św. Sinead z 1991 roku.

Celebryci. Uwielbiał ich i był jednym z nich. Fotografował zawsze nie byle kogo albo byle kogo nie byle jakiej urody. Do historii fotografii przeszło chociażby jego zdjęcie najgorętszych modelek początku lat 90.: Tatjany Patitz, Stephanie Seymour, Naomi Campbell, Cindy Crawford i Christy Turlington – nagich, splecionych w uścisku, a także sesje z Jackiem Nicholsonem, Davidem Bowie, Richardem Gere czy Princem.

Płyty. Silnie związany z przemysłem muzycznym, tworzył dla niego nie tylko wideoklipy, ale i ikoniczne okładki płyt w czasach, kiedy te sprzedawały się jeszcze w wielkich nakładach. Bad Jacksona i True Blue Madonny wyszły właśnie spod jego obiektywu.

Afryka. Pojechał na Czarny Ląd w 1993 i zachwycił się jego urodą. Niczym Leni Riefenstahl, do której nieraz zresztą jego estetykę porównywano (wystarczy zobaczyć kadry z „Olimpiady” i porównać je do dzieł Rittsa).  W jego wyjątkowych, dalekich od realizmu,  zdjęciach z Afryki widać może najbardziej, jak mocno doceniał uroki męskiej sylwetki (sam był gejem), także na sposób idealistyczny.

by: Adam Kruk 2011