POPĘD SZWEDZKI

Szwedzka ziemia, będąca trzecim (po Wielkiej Brytanii i USA) największym producentem muzyki pop na świecie, wydała na świat niejeden zespół, który zyskał potem szeroki rozgłos poza jej granicami. Oprócz – oczywiście – ponadczasowej Abby, wymienić należy tu z jednej strony pop-rockowe Europe, Roxette, The Cardigans czy The Ark, poprzez stricte popowe Ace of Base czy Alcazar, elektroniczne The Knife, na pop-country’owym dziwadle Rednex kończąc (nie wspominając nawet o szwedzkiej scenie metalowej czy szwedzkim niezalu). W cieniu Abby, w gąszczu podobnych dziwadeł, na szczególną uwagę zasługuje formacja Army of Lovers. To jej założyciela, Alexandra Barda, łączącego prostotę i rozmach, bawiącego się estetyką kiczu i podlewającego na koniec wszystko sowicie absurdalnym humorem, uznałabym dziś za twórczego kontynuatora poczynań Agnethy, Björna, Benny’ego i Anni-Frid. Nie zapominając w tym wszystkim, że sztuka – nawet ta w zasadzie najniższych lotów – może być sposobem działania na rzecz zmiany społecznej. Bard jest m.in. działaczem LGBT, a także autorem książki „Netokracja. Nowa elita władzy i życie po kapitalizmie”, według której w nowym społeczeństwie, powstałym wraz z rozwojem nowych mediów, to dostęp do informacji, nie pieniądze, będzie decydować o statusie społecznym.

Zespół Army of Lovers (nazwa pochodzi od tytułu filmu dokumentalnego Armee der Liebenden oder Revolte der Perversen o niemieckim aktywiście gejowskim Rosie von Praunheimie) powstał w roku 1987, początkowo funkcjonując pod nazwą Barbie. Był to pseudonim Barda z czasów jego występów w roli drag queen. Właśnie w takich okolicznościach, we wspomnianym roku ’87, w sztokholmskiej dyskotece „Zanzibar” poznali się Bard, Jean-Pierre Barda – występujący tam jako Farouk – i Camilla Henemark (La Camilla), znana wówczas jako Katanga. Jeszcze w tym samym roku w „Zanzibarze” odbył się ich pierwszy wspólny koncert. Musiało to wyglądać mniej więcej tak:

 

Rok 1990 przynosi pierwszą płytę AOL – Disco Extravaganza. Na krążku znajdziemy takie hity jak taneczny „Ride the Bullet” czy eteryczny niczym „Erotica” Madonny „My Army of Lovers”.

Rok 1991 to szczyt kariery AOL – wychodzi płyta Massive Luxury Overdose z hitami takimi jak „We Stand United”, „Obsession” czy najwyżej notowanym na listach przebojów utworem w całej historii AOL – „Crucified”.

W tym samym 1991 roku z formacji odchodzi La Camilla, zastępuje ją Michaela Dornonville de la Cour. W roku 1992 dołącza do nich fotomodelka polskiego pochodzenia Dominika Peczynski.

Trzeci album AOL, The Gods of Earth and Heaven (1993), nie niesie ze sobą spektakularnych muzycznych sukcesów, raczej problemy – utwór „Israelism” (z hebrajskim pozdrowieniem „shalom aleikhem”) zostaje zbanowany przez MTV za, zdaniem stacji, naśmiewanie się z kultury żydowskiej. Zupełnie bez znaczenia zdaje się tu być fakt, że dwóch członków AOL – Jean-Pierre Barda i Dominika Peczynski – ma żydowskie korzenie.

Ostatni pełnowartościowy album AOL to Glory, Glamour and Gold z 1994 roku, z ostatnim przebojem grupy – „Sexual Revolution”. Późniejsze pięć płyt to remiksy i kompilacje największych przebojów, czyli odgrzewanie kotletów, kiedy czas prosperity już minął.

W 1996 roku Alexander Bard założył kolejny zespół – Vacuum, a siedem lat później grupę Bodies Without Organs; ostatnio – formację Gravitonas. Żadna z nich nie powtórzyła jednak sukcesu AOL.

Zespół Army of Lovers istniał do 2001 roku, wydał dziewięć albumów.

by: Emilia Walczak 2012