DONNA DISCO DIVA

17 maja 2012 roku pożegnaliśmy śpiewającą mezzosopranem LaDonnę Andre Gaines, znaną bliżej jako Donna Summer, wymienianą jednym tchem obok takich diw złotej ery disco lat 70. jak Gloria Gaynor czy Diana Ross, od których potem z kolei uczyły się zdobywać szczyty list przebojów ich młodsze koleżanki, jak choćby Anita Ward czy Irene Cara. To jednak Donna Summer, swoimi nieskromnymi osiągnięciami uhonorowanymi pięcioma statuetkami Grammy, zapracowała sobie na tytuł królowej muzyki disco. A jak powszechnie wiadomo – królowa może być tylko jedna.

Donna urodziła się w 1948 roku Bostonie. Wychowywała się w chrześcijańskiej rodzinie i jako dziecko śpiewała w chórze kościelnym. Będąc nastolatką, wstąpiła do zespołu The Crow, grającego… psychodelicznego rocka. Mając 18 lat, wyprowadziła się z domu i rzuciła szkołę. Potem ponoć udzielała się w niemieckiej wersji musicalu Hair w Monachium.

W 1971 roku wydała swój pierwszy singel, „Sally Go ’Round the Roses”. Niedługo potem poślubiła niejakiego Helmuta Summera i pomimo rozwodu w ’74, swym nowym nazwiskiem zaczęła posługiwać się na estradzie i firmować albumy. Jej pierwszy krążek to Lady of the Night (1974), który jednak nie przyniósł większych sukcesów, a tytuły piosenek na nim zawartych raczej nic nam dziś nie mówią. Prawdziwy sukces to dopiero o rok późniejszy album Love to Love You Baby, z tytułowym utworem, który stał się wielkim przebojem na całym świecie.

Dwie kolejne płyty to koncept-albumy wydane w 1976 roku: A Love Trilogy i Four Seasons of Love. Pochodziły z nich takie przeboje jak „Could It Be Magic”, „Spring Affair” czy „Winter Melody”, napisane m.in. przez Giorgio Morodera, czołowego kompozytora disco i muzyki elektronicznej, z którym Donna współpracowała od 1974 roku. To on odpowiedzialny był też za sukcesy m.in. Blondie, Davida Bowiego, wspomnianej Irene Cary, Cher czy choćby Freddiego Mercury’ego.

W roku 1977 Donna wydała płytę I Remember Yesterday. Był to kolejny album koncepcyjny: tym razem Summer i Moroder postanowili połączyć z sobą dźwięki przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Na pierwszy singel wybrano balladę „Can’t We Just Sit Down (And Talk It Over)”, lecz o wiele większym sukcesem okazało się „I Feel Love” – reprezentujące przyszłość. Singiel ten prezentował rewolucyjne wówczas, elektroniczne brzmienie. Spopularyzował użycie syntezatora i dał początek nowemu gatunkowi muzyki tanecznej – hi-NRG.

Jeszcze w tym samym roku wydana została podwójna płyta Once Upon a Time…, która przyniosła przeboje „I Love You” i „Rumour Has It”. W 1978 roku Summer wystąpiła w komedii Dzięki Bogu już piątek Roberta Klane’a, z Jeffem Goldblumem i Lionelem Richie’em. Piosenka z tej produkcji, „Last Dance”, okazała się wielkim hitem i została uhonorowana Oscarem i Złotym Globem. Jeszcze większym sukcesem stał się jednak singel „MacArthur Park”, który dotarł do pierwszego miejsca w USA.

Swój największy sukces komercyjny Donna Summer osiągnęła jednak dopiero w ’79 roku, dzięki albumowi Bad Girls, zawierającym utwór „Hot Stuff”. Płyta prezentowała nieco inne, bardziej zadziorne brzmienie, łącząc muzykę disco z elementami… rocka.

Jesienią ’79 roku została wydana podwójna kompilacja On the Radio: Greatest Hits Volumes I & II, na której znalazł się nowy utwór, „No More Tears (Enough Is Enough)”, śpiewany w duecie z Barbrą Streisand. W roku 1980 napięte stosunki między Donną Summer a Casablanca Records doprowadziły do jej odejścia z wytwórni, która wbrew jej woli podtrzymywała pełen seksapilu wizerunek piosenkarki. Szefowie firmy dyktowali ponoć, jak ma się zachowywać i ubierać, a nawet ingerowali w życie prywatne. Summer rzekomo próbowała wówczas popełnić samobójstwo, skacząc przez okno, lecz została powstrzymana przez swoją pokojówkę.

Amerykański producent David Geffen (późniejszy współtwórca DreamWorks) zaproponował Summer lukratywny kontrakt z jego nowo powstałą wytwórnią Geffen Records. Artystka zgodziła się i w tym samym roku został wydany album The Wanderer. Stanowił on zerwanie z disco (które w tamtym czasie zaczęło mocno tracić na popularności) i był zwrotem ku muzyce nowofalowej. Tytułowa piosenka dotarła do czołówki listy przebojów w Stanach Zjednoczonych. Nagrana w 1981 roku płyta I’m a Rainbow, utrzymana w stylu soul i r’n’b, została wstrzymana i ukazała się na rynku dopiero w 1996. Donna Summer zakończyła współpracę z Moroderem i w 1982 nagrała kolejny album, zatytułowany po prostu… Donna Summer. Płyta, której produkcją zajął się Quincy Jones (późniejszy producent kultowych albumów Michaela Jacksona), zawierała przeboje „Love Is in Control (Finger on the Trigger)” i „State of Independence”.

W 1983 roku ukazała się płyta She Works Hard for the Money – największy sukces komercyjny Summer od czasu albumu Bad Girls. Jako pierwszy singel wydano utwór tytułowy, który stał się wielkim, niezapomnianym hitem. W teledysku Donna Summer walczy z kobiecym uciemiężeniem za pomocą tańca, podobnie jak w tym samym ’83 roku Pat Benatar w klipie do „Love Is a Battlefield”.

Po tym sukcesie popularność Donny Summer zaczęła jednak spadać. Wyszły praktycznie zapomniane dziś płyty Cats Without Claws (1984), All Systems Go (1987). Później Summer rozstała się z Geffenem i podpisała kontrakt z Atlantic Records. W 1989 powróciła z dobrze przyjętym albumem Another Place and Time, nagranym z triem songwritersko-producenckim Stock Aitken Waterman (pisaliśmy o jego wpływie na sukces grupy Dead Or Alive). Pochodził z niego singel „This Time I Know It’s for Real” – ostatni tak duży przebój Donny Summer.

Wydana w 1991 płyta Mistaken Identity okazała się całkowitą porażką. W ’93 roku ukazała się podwójna kompilacja The Donna Summer Anthology, na której znalazł się nowy utwór „Carry On”, nagrany w duecie z Moroderem. W 1994 roku wydane zostały jednocześnie dwa albumy: świąteczny Christmas Spirit i kompilacja Endless Summer z największymi przebojami i dwiema premierowymi piosenkami. W roku 1999 Summer udzieliła koncertu telewizyjnego na żywo dla stacji VH1. Okazał się on wielkim sukcesem i został wydany na koncertowym albumie Live & More Encore oraz na DVD. W roku 2000 Donna Summer nagrała dwie piosenki w ramach projektu „Child of the Promise”: „I Cannot Be Silent” w duecie z Crystal Lewis oraz „When the Dream Never Dies”. Pracowała również z piosenkarzem gospel Darwinem Hobbsem, nagrywając z nim duet „When I Look Up” na jego album Vertical. W 2003 roku na rynku pojawiła się nowa kompilacja The Journey: The Very Best of Donna Summer z trzema nowymi piosenkami, a dwa lata później firma Universal wydała składankę Gold.

Pierwsza od 17 lat studyjna płyta Donny Summer, zatytułowana Crayons, ukazała się w 2008 roku. Powrotny album okazał się sporym sukcesem, a promujące go single „I’m a Fire”, „Stamp Your Feet” i „Fame (The Game)” dotarły do pierwszego miejsca amerykańskiej listy Hot Dance Club Songs. W 2011 roku powtórzył to jej premierowy singel „To Paris with Love”.

Gdy w 2007 roku na festiwalu w Sopocie pojawiły się ikony disco: Gloria Gaynor oraz chłopaki z Village People, zadałam sobie pytanie – ciekawe, co się dzieje z Donną Summer. Dziś wiemy, że już wtedy zmagała się z rakiem płuc, starając się nie ujawniać światu informacji o chorobie. Zmarła w wieku 63 lat na wyspie Key West w stanie Floryda. Do końca pracowała nad nowym albumem.

by: Emilia Walczak 2012