Metafory, jakimi posługuje się Foucault, by opisać sytuację współczesnego Cogito, krążą wokół symboliki utraty gruntu. Gęstość, w jakiej myśl grzęźnie. Mowa, po której powierzchni myśl się ślizga. Praca, która stanowi podstawę ludzkiego życia, a która tutaj się wymyka. W końcu życie, które unosi nas na chwiejnym grzbiecie fali po to tylko, by za chwilę z powrotem nas zatopić.
Agata Bielik-Robson, Na drugim brzegu nihilizmu, Warszawa 1997, s. 225.
Popvictims 
Posted on 2016/04/03
0